jueves, 27 de octubre de 2016

palabras que regresan

foto: hiro

Siento como si volviera de un lugar lejano; o de ninguna parte. En cierto modo así es.
Durante este año ha habido momentos en los que he sentido que me perdía y que lo único que tenía de verdad era un vacío. Suena extraño, pero no sé expresarlo de otra manera. Una especie de entumecimiento que me dejaba sin ganas de leer, escribir y soñar. ¿Por exceso de exposición a una realidad alienante? tal vez... Lo único que sé es que por fin empiezo a "sentirme" de nuevo. 
Eso no quita que haya tenido momentos de felicidad, que como bombonas de oxígeno, me han mantenido a flote.
¿Y ahora qué? ya se verá... Durante unos días quiero dejar algunas cuestiones en stand by hasta que tenga ganas y fuerzas para enfrentarme a ellas. Un pequeño lujo al que creo tener derecho.

Los que me conozcáis, no os preocupéis al leer esto (desventajas de que algunxs lectorxs del blog me conozcan personalmente). Estoy bien, de hecho mejor que nunca y con ganas de retomar muchos de esos proyectos que siempre flotan por mi mente.

Sigamos pues...


13 comentarios:

  1. ¡Hola, Hiro!
    Creo que en todos los textos donde se reflexiona sobre algo hay alguna expresión, palabra o párrafo (en el caso de que sea más largo) encargado de dejarte una huella, lo que te va a hacer recordar el momento en el que lo has leído. En mi caso ha sido esa "bombona de oxígeno", qué expresión tan bonita y directa a la vez... Quizás suene a algo insignificante pero simplemente, al igual que cuando escuchas una buena voz se te ponen los pelos de punta, hay palabras que simplemente te llegan.

    Por otro lado, entiendo perfectamente tus sentimientos por estar en una situación sentimental más o menos parecida, además, ves a todo el mundo subido en un mecanismo que los va llevando como la inercia de un lado a otro mientras tú esperas parada buscando un camino, intentando razonar un poquito más.

    Me alegro mucho de que todo vaya a mejor ¡Yo te mando muchísimo ánimo! Espero seguir leyéndote por aquí.
    Por cierto, enamoradísima de tu foto me quedo <3

    ¡Un abrazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡Gracias Beatrice!
      Me encanta cuando leo un texto y hay una expresión o párrafo que me llega de esa manera, así que me alegra que también pase a la inversa :)

      Parece que últimamente somos muchxs las que nos sentimos así, precisamente de eso hablaba con una amiga hace unos días. Lo que temo es que pase el tiempo y nunca "me acabe de encontrar"... pero por lo menos vuelvo a sentirme con ganas e ilusión, que es lo importante.

      Gracias por los ánimos!! :)

      Pd: la foto es de una excursión que hicimos al delta del Llobregat. Me fascino esa casa abandonada y como la han mantenido (se llama la Caserna dels Carrabiners).

      Eliminar
  2. Va a sonar a topicazo, pero estoy igual que tú, con altibajos, con momentos de no saber muy bien por donde tirar pero con otros en los que salír a flote.

    Mucho ánimo :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues no somos las únicas, el otro día hablaba con una amiga que también se siente así... No sé, últimamente me ha dado por replantearme muchas cosas, y además se acerca una decisión sobre un tema laboral difícil...

      Ánimos para ti también! ;)

      Eliminar
  3. tots passem cicles i etapes. Sigui el que sigui, fes el que et digui el cor o l'instint. ptns

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tinc molt clar el que em diu l'instint, però la raó i els consells dels altres em fan dubtar i ho odio. Però coneixent-me diria que guanyarà el primer ;)

      Eliminar
    2. a la raó i als consells dels altres els poden donar per... instint propi, i si l'has de cagar, que sigui només per un error propi

      Eliminar
  4. Bonica! Com comentàvem al meu blog, t'entenc moltíssim. I entenc que això no impliqui està malament, perquè la vida és un engranatge de molts factors però hi ha una part d'una mateixa que no es sent completa. És que a més fa ràbia sentir aquest buit i allunyar-se de coses que omplen com llegir o escriure... Et pots creure que vaig perdre el carnet de biblioteques i vaig trigar un any en tornar-me'l a fer?? Perquè no llegia... en fi.. Sort que com tu, hem decidit fer algo al respecte.. I sobre el tema laboral, si és una millora de la situació que em vas comentar fa unes setmanes, me n'alegro, ànims valenta!!

    Petonets

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ho has descrit molt bé. Sí, a mi el que em feia més ràbia era haver perdut les ganes de llegir; no saps la pila -literalment- de llibres que tinc pendents.
      Un any sense carnet?? O.o Bé, jo agafava llibres i els tornava sense llegir o a mitges... Però just aquesta setmana, i animada per una amiga, m'he apuntat a un grup de lectura lgbt jeje
      El tema laboral ha millorat, si es pot dir així... jaja

      Petons bonica! :)

      Eliminar
  5. Me alegro mucho de que empieces a estar mejor, esas fases zombie son desesperantes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Paola! espero que la próxima crisis zombie tarde en llegar ;)

      Eliminar
  6. Y cóm se hace para quitarse ese entumecimiento? cómo dejas de sentir el vacío, perdida? porque estoy bastante así...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Veo que este 2016 está siendo igual para mucha gente... ¿Cómo quitarse esa sensación de encima? uff.. es difícil de responder. A mí me ayudó cambiar algunas cosas que no me gustaban de mi vida y que me hacían infeliz.
      Ánimo Nosu!!

      Eliminar