viernes, 24 de enero de 2014

nostalgia en Super 8


Estos días he vuelto a visitar mi antiguo blog. Hace casi dos años que lo cerré y todavía no tengo todos los posts guardados. Siempre temo que un día regresaré y el sr. Blogger se lo habrá llevado. Así que esta semana me he dedicado a hacer copias de seguridad. Es de aquellas típicas cosas, como ordenar armarios y cajones, que vas postergando por pura dejadez y vagancia.
Volver a visitar mi antiguo blog me da nostalgia y un poco de pena. Es como volver a una casa donde fuiste feliz pero que nunca podrás volver a habitar. La nostalgia es un estado emocional que te atrapa por su calidez, pero que es mejor abandonar pronto porque se vuelve tan pegadiza y peligrosa como una telaraña.
Eso me recuerda el día que, paseando por el barrio de Sants, le enseñé a Id mi antiguo piso de estudiantes. Un 4º sin ascensor, de fachada gris, pero el más luminoso en el que he vivido nunca. Hacía años que no regresaba a esa calle. Fue plantarme ante mi antiguo portal y sentir que el tiempo no había pasado. Volví a verme los domingos subiendo esos eternos 4 pisos cargada con una enorme maleta; reviví centenares de fiestas y cenas con amigos, recordé las tardes de estudio, las noches que se volvían madrugadas hablando sobre la vida, anécdotas divertidas, otras no tanto... Y me acordé de nuestros vecinos exhibicionistas, esos a los que les gustaba follar por las mañanas con las cortinas abiertas mientras nosotras desayunábamos en el comedor.
Hace tiempo, una de mis antiguas compañeras de piso me contó que todavía conservaba un juego de llaves de nuestro antiguo apartamento, y que más de una vez había sentido la tentación de visitarlo. Me imaginé el susto tremendo que se llevarían los nuevos inquilinos al ver entrar en su casa a una perfecta desconocida como si nada.

foto: Max Oppenheim

Otra cosa que me despierta nostalgia son las películas de Super 8 familiares. No solo las mías sino también las de los demás.
Al ser la hija número 4 no tengo demasiadas fotografías de mis primeros años de vida. Pero por suerte mi padre, cuando éramos pequeñas, tenía la afición de grabarnos con su cámara de Super 8. Recuerdo que siempre nos decía: "No miréis a la cámara, haced como si yo no estuviera" pero yo, cuando lo veía, no podía evitar correr hacia él o saludarlo compulsivamente. 
Siempre me han divertido esas películas mudas. Todos nos movemos con ademanes acelerados que nos hacen parecer a la vez torpes y divertidos; como si fuéramos Charlots. Y sobretodo me gusta la ceremonia de verlas: instalar el proyector, la pantalla, y ese sonido tan cinematográfico de la película corriendo ante el haz de luz.
Nuestro proyector hace tiempo que se estropeó pero el de Id todavía funciona. Un día me hizo un pase de sus películas familiares: su madre realmente tenía muy buen ojo. 
Id tiene el proyector, pero yo todavía conservo la cámara Super 8 de mi padre, y funciona. Algún día quiero volver a utilizarla, aunque cuando me enteré de lo que cuesta revelar una película me caí de culo. Igualmente algún día quiero volver a grabar una película en Super 8.

26 comentarios:

  1. Suposo que el fred i la pluja també afavoreix aquest punt de melangia.
    A casa meva al màxim que vam arribar va ser al cinexin, jajajaj el procés era similar però i també ho recordo amb tendresa XD.
    Sou la parella perfecta, l'equilibri personificat, tu aportes la "càmera i ella el projector" ;)
    No és el mateix però per quan malauradament caiguis als tentacles dels smartphones hi ha apps que imiten aquest tipus de filmacions.

    Molt bon cap de setmana guapíssima!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. La pluja és ideal per activar la melangia; si visqués a Anglaterra moriria de nostalgia XD
      Oooh!! el super cinexin!!! m'encantava!! ara cap endavant, ara cap endarrera... jaja recordo que tenia una peli del Pluto molt divertida.
      jajajaja gràcies! per una vegada sóc jo la que aporta la càmera XD
      Síii, aquest tipus d'apps més Instagram són les úniques raons per les quals em compraria un smartphone! ^^

      Igualment guapa!! Petonets!! :)

      Eliminar
  2. Pelis de crios tenemos en cintas, asi que para eso sirve un reproductor de video ahora xD pero de esas de super 8 nanai, de hecho conocía eso solo por la peli de hace poco, antes vivía en la ignorancia... lo del proyector tela, que bien os lo montais!
    Besos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Yo también tengo pelis en cintas de VHS pero se nos estropeó el vídeo :( Otra cosa que tengo pendiente de hace tiempo: pasarlas todas a formato digital, ¡uf!
      Tener proyector es muy chulo! es como tener un miniproyector de cine en casa :D También me gustaría tener un proyector de esos modernos, pero eso ya se verá...
      Besos! :)

      Eliminar
  3. Són genials les pelis en super8, i també les de quan som petits... Fa un parell d'anys per un treball vaig estar restrejant fotografies antigues, molt antigues, i sé precissament per això, que quan la nostalgia t'atrapa bé, en surts molt afectat i costa sortir-ne.. no sé, a mi em va passar. Sempre tornava a aquell "edén perdido",.. al final et dónes compte que no fas més que retrocedir però sense sentit i aleshores, decideixes tornar avançar..

    Té raó la M, sou l'equilibri personificat vosaltres dues :)

    petonets festius de dissabte jaja

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Les pelis de super 8 tenen un encant especial, suposo que em recorden a les primeres pel·lícules mudes i per això m'agraden tant.
      També tinc gravacions en vídeo perquè el meu tiet també era molt aficionat a gravar i sempre tenia l'última novetat en tema càmeres (el meu pare mai ha sigut massa amant de la nova tecnologia).
      Sí, per això intento no estar-me massa hores mirant fotos o pelis antigues. I més, quan les persones o els llocs de les fotografies ja
      no hi són...

      jajajaja gràcies! la veritat és que ens complementem força bé :)

      Petonets maca!! :)

      Eliminar
    2. Si el teu pare és eticent a això de les noves tecnologies, aleshores és una mica com tu no? ;)

      Eliminar
    3. jajajajajaja jo, com el nostre amic deSoRdeN, només ho sóc amb els sillyphones ;D

      Eliminar
  4. La nostalgia... temporadas en las que poder reflexionar y sobretodo no caer en el bucle que crea en nosotras
    Mis padres tienen películas y el proyector!!! Se donde está todo guardado pero nunca me han enseñado nada...Solo se han limitado a explicarnos como montaban sus sesiones de "cine".
    Feliz Finde!!!
    PDT: El sábado que viene en Salou es el Cos Blanc (Os lo recomiendo)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eso, sobretodo no caer en ese bucle, saber parar a tiempo :)
      Entonces tienes que buscarlo!! ya verás que gracia te hará ver esas pelis! y así podéis hacer palomitas y repetir esas sesiones de cine ;)
      Igualmente True! Feliz domingo!

      Pd: ¿sabes que hasta ahora desconocía lo que era el Cos Blanc de Salou? vaya fiestón!

      Eliminar
    2. Hahahaha me da que palomitas pocas (aparte de que soy intolerante al maíz) las pelis que tienen no son aptas para menores de 18!!! Con razón nunca nos las han enseñado XD XD Le he preguntado a mi madre por el proyector y me ha dicho que lo tienen guardado pero que solo tenían películas porno (me ha traumatizado para siempre :S )

      Eliminar
    3. jajajajajajajajajajaja en serio???!! XD yo también me traumatizaría XD qué pillines tus padres! XD
      Intolerante al maíz? jooo... con lo buenas que están las palomitas :(

      Eliminar
    4. Ya se que están buenas (de vez en cuando las cato) pero luego no hay quien me aguante XD así que procuro catarlas cuando estoy sola en casa así no molesto a nadie (y nadie me dice que no puedo comerlas XD XD )
      No sabia de esa faceta de mis padres :S pero vamos... que no quiero descubrir ninguna más XD, ninguna más de ese tipo hahaha

      Eliminar
  5. Esas pelis, son pura nostalgia! :-)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿A ti también te provocan nostalgia Aprilis? :)
      Gracias por comentar! Saludos!

      Eliminar
  6. La nostalgia, como dices, es demasiado cálida, hay que huir de ella como si de una enfermedad se tratara...

    Petonets

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. La nostalgia solo debe tomarse a pequeñas dosis :)
      Petonets!

      Eliminar

  7. Enero Venti-Seis, Dos Mil XIV

    _COFFE TIME_
    -sin Tu Querer-

    Un beso de Escultura
    es lo que necesito
    o me voy a afligir
    de tu Alli
    y Yo Aqui...

    Si supieras que frio,
    las personas andan
    como las momias
    parecen desorbitados,
    las contemplo
    desde la ventana,
    no tengo ni para cafe
    me preocupo
    solo de sentarme
    al no ser ni invitada
    y mucho menos huesped...

    Los hombres de mas edad
    levantan sus voces alborotados
    no se si para entrar mas en calor,
    se pasan por lo menos tres horas
    y ni se toman el cafe adquirido...

    Algunos... solitarios
    parece que no tienen
    ningun lugar
    se quedan dormidos
    solaoadas sus cabezas
    sobre la mesa
    hasta casi el amanecer.

    Otros se lo toman
    antes de que llegue el otro bus,
    salen corriendo cuando lo ven
    desde lejos con sus azules luces...

    En el Fin de Semana
    se ven mas jovenes
    vestidos bien para "lucir
    en los clubs de "baile
    que se esconden
    tras las esquinas...

    Llevan puestas sus cabezas
    donde hay "que tenerlas,
    se le ve que ni beben
    solo alternan para conocerse,
    comunicarse quizas quien sabe...

    Ysa,


    Feliz Anio!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. El frío y un amor en la distancia no son buena combinación. El café es lo único que me desconecta del sueño y me enchufa al día. Y siempre ha de ser caliente, incluso en verano.

      Feliz año! Un beso! :)

      Eliminar
  8. Bfff...qué tiempos aquellos....nostalgia de la niñez, la inocencia, esas cámaras, esos movimientos, bailes y risas delante...ese escóndete si te da vergüenza, esos padres disfrutando de sus hijos y grabando aquellos para la posteridad...
    Esas cosas las estoy volviendo a revivir conmis hijas....grabando con smartphone....créeme...no es lo mismo...Tú y yo ya hemos hablado antes de las tecnologías y yo :P Me gustaba más lo de antes, pero igual te digo, que disfruto ahora cuando las miro, las grabo, las siento.... Creo que la mejor retina para guardar recuerdos, es el corazón, y el mío está repleto de momentos felices con ellas...
    Abrazos siempre

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me da tristeza cuando alguna vez alguien me cuenta que no tiene grabaciones de su niñez.
      Yo también grabo a mis sobrinos porque sé que de mayores les hará gracia tener esas grabaciones y recordar como eran.
      Supongo que el soporte técnico en el fondo no es tan importante, ya que, como bien dices, lo mejor es almacenar esas imágenes en el corazón.
      Entonces debes tener un corazón precioso :)
      Abrazos! :D

      Eliminar
  9. Me ha gustado lo de corazón precioso <3 Gracias hiro. Abrazos

    ResponderEliminar
  10. No sé porqué pero cuando vivimos buenos momentos en alguna parte siempre acabamos pensando que hay algo en ese entorno que nos pertenece. Cuando yo pienso que alguien está viviendo en mi antiguo piso me da mucha rabia... jaja, y cuando piso un lugar en el que he pasado mucho tiempo siento una profunda felicidad!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tienes razón, es como si parte de la felicidad vivida se quedara impregnada en ese lugar...y cuando volvemos la recuperamos un poco. jajaja a mí también me pasa! :D
      Un abrazo!

      Eliminar
  11. Coincido en que con la nostalgia hay que tener cuidado. Está bien recordar viejos tiempos pero lo justo para que no te atrape pues creyendo que esos tiempos fueron los mejores no vives el presente ni el futuro y además que solo te sirve para estar triste todo el día.

    Yo de mi infancia tengo muchas fotos y lo que más me gusta es una grabación de voz que nos hizo mi padre a mi y a mi hermano. Cierto es que yo solo babulceo y luego lloro pero me gusta igualmente.

    Un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. En casa también conservamos grabaciones de voz de mis dos hermanas mayores cantando. Me gustaría tener alguna mía porque las películas de super 8 eran mudas y no conservo ningún registro sonoro de como sonaba mi voz (bien,sí, alguna grabación en VHS pero de cuando tenía ya 10 u 11 años).
      Es bonito conservar cosas de esas :)

      Un abrazo

      Eliminar