miércoles, 22 de agosto de 2012

En letra o en persona?


Llevo días vaga, muy vaga. Este calor extremo me quita las ganas de hacer nada. Además arrastro un resfriado, faringitis, anginas o lo que sea (sí, soy de esas que no van al médico ni que se mueran) que me ha dejado embotada la mente y los sentidos. Es anacrónico, o por lo menos raro, tener un resfriado de enero en pleno agosto. Hoy, por fin, he recuperado mi voz, y ya no parece que el espíritu de Vito Corleone me haya poseído. Eso sí, la tos de perro persiste. 
Esto ha atrasado un poco más la promesa que le hice a mi madre a principios de verano. Me comprometí a pintarle todos los radiadores de casa (12 en total), pero como este verano no he parado mucho por el pueblo, la promesa aún sigue sin cumplir. A ver si mañana empiezo...

Sí, esta semana la estoy pasando en mi pueblo, un oasis de silencio y de calor, que parece abandonado la mayor parte del día. A las tres de la tarde, si una se aventura a salir a la calle, corre el riesgo de morir de combustión espontánea (no exagero, es lo más parecido a la atmósfera de Marte). Suerte que mis padre tienen aire acondicionado en casa, porque entre el resfriado y la ola de calor, he pasado gran parte de estos días a lo Julian Assange confinada en casa.
Hoy he hecho una pequeña incursión a las 7:30 de la tarde (recordad, si saliera antes podría morir) a la biblioteca comarcal. No he tenido mucha suerte. De mi lista de libros pendientes sólo he encontrado (ironías del lenguaje): El último encuentro, de Sándor Márai, para luego descubrir que ya lo tenía en casa. Cada x tiempo mi madre insiste en que ordene y catalogue todos los libros que tenemos, pero yo no soy lo suficientemente metódica y disciplinada para hacer eso. Prefiero vivir en una especie de caos controlado en el que los libros están virtualmente catalogados en mi memoria.
También me he llevado una Antología de poemas de Gil de Biedma, y Verde agua, de Marisa Madieri.

El otro día terminé Una forma de vida de Amélie Nothomb, que me ha gustado bastante; y estoy a medias con la correspondencia de Sylvia Plath. Curiosamente ambos libros giran entorno a la epistolografía, que no es una enfermedad chunga, sino el arte de escribir cartas. Nothomb, con sus siempre agudas reflexiones, se plantea si es mejor conocer a la gente en persona o a través de la escritura: 
"¿Por qué los individuos deberían ser obligatoriamente más auténticos cuando los tienes delante de ti?  ¿Por qué su verdad no iba a expresarse mejor, o simplemente de un modo diferente, en una misiva?" 
Para Nothomb "hay personas que ganan con el trato y otras que ganan al ser leídas".

No sé si en mi blog anterior ya os conté alguna vez como conocí a Idgie. Fue gracias al blog y después a través de mails (la evolución moderna de las cartas). Es curioso, pero nunca nos intercambiamos nuestros messengers ni los números de teléfono. Durante tres meses, simplemente nos limitamos a  escribirnos un mail a diario. Muchas veces nos hemos preguntado qué hubiera pasado si nos hubiéramos conocido primero en persona en vez de hacerlo virtualmente a través de mails. Quién lo sabe...
Como lectora y escritora de blogs muchas veces me he preguntado lo mismo respecto a tal o cual lector o bloger@; y viceversa. Y si, en cierto modo, es más "auténtico" conocer primero a la gente por escrito que en persona.
Y es que como decía Proust: "la lectura permite descubrir al otro conservando esa profundidad que sólo se tiene cuando estás solo." 


16 comentarios:

  1. Jo no ho habria dit millor, de vegades es quan escribim que som més autentics.

    Petonets

    ResponderEliminar
  2. Me ha encantado esta entrada :) Yo también conocí a Juno "por escrito" y estamos convencidas de que de habernos conocido primero en persona, lo más probable es que ahora no estuviéramos juntas... Definitivamente yo me muevo mejor por escrito.

    Bss!

    ResponderEliminar
  3. quins records, aquelles "cartes epistolars" que deiem, sempre se'm feien les 2 de la nit escribin-te...
    jo tb crec (sobretot abans de conèixer algú) q ets més autentic per escrit q en persona, no tens la pressió del cara a cara, ni t'has de preocupar de l'existència o no de l'atracció física.
    a mi m'agrada molt com ens vam conèixer, d'una altre manera no hagues estat el mateix...

    pd: està clar q no passarem els estius al teu poble ;p

    ResponderEliminar
  4. Punto 1: si no existieran los putos aires acondicionados, tú hoy no estarías constipada en agosto...

    Punto 2: justo ahora lo decía en otro blog: he estado reflexionando sobre esto mismo en las últimas horas y quiero escribir al respecto (me iba a ir a dormir, pero creo que lo haré ahora mismo, porqué me lo estoy haciendo encima). Me ha encantado la frase de Proust :)

    ResponderEliminar
  5. Hola Hiro. Seguí tu blog anterior durante muchos tiempo y estuve al tanto de su abrupto cierre, quería escribirte al email pero por complicaciones no pude hacerlo y de vez en cuando me preguntaba cómo podría encontrar el nuevo. Hace una hora, mientras soportaba el calor de madrugada en la ventana se me ocurrió escribir Idgie Taro en google. Vaya tontería ... pero lo encontré. Creo que nunca antes había escrito un comentario a pesar de lo mucho que me gustan tus posts (creo que los había leído todos del anterior). Bueno, algo bueno me ha traído esta tercera ola de calor. Saludos y gracias por lo que escribes. Solo (una chica).

    ResponderEliminar
  6. candela:
    M'alegra que t'hagi agradat :)
    Petons!

    Ío:
    Veo que Juno y tú guardáis muchos paralelismos con Idgie y conmigo :) Primero era muy reacia a eso de conocer a gente por internet pero ahora tengo que admitir que eso ha cambiado mi vida (y la de muchas lesbianas!).
    La escritura permite conocer al otro con más profundidad, de manera más honesta y sin prejuicios. Y luego, si en persona también hay química, la felicidad es absoluta.

    Besos!


    idgie taro:
    jajaja eren molt bones les nostres "cartes-testament" XD mai havia escrit uns mails tan llargs en ma vida!
    Totalment d'acord amb el que dius. Per escrit pots estar més relaxada i conèixer a l'altra persona més a fons, i sense preocupar-te, de moment, de si hi ha o no, atracció física.

    A mi també em van agradar molt els nostres inicis, sempre en guardaré molt bon record!

    pd: ni al teu! :P


    dEsoRdeN:
    Punto 1: tienes toda la razón! pero el problema no son los aires acondicionados en sí, sino cómo se utilizan. En los tranportes públicos están enfocados hacia el mal. En cambio en mi casa, están a una temperatura óptima de 25º.

    Punto2: me ha encantado tu post! muy de acuerdo en todo lo que dices!. (Proust era un genio).


    Solo (una chica):
    Hola! Gracias a ti por comentar!! :D
    Aún tengo morriña de mi antiguo blog, me dio tanta pena cerrarlo... me hubiera gustado dejar un link con la dirección del nuevo, pero por motivos evidentes, no pude hacerlo. Me alegra mucho que me hayas podido encontrar igualmente (gracias a Idgie tenía que ser... jajajaja), espero que este nuevo blog te guste tanto como el anterior. Será un placer tenerte por aquí, tanto si comentas como si no. ;D Gracias a ti por leerme!

    Abrazos veraniegos (pese al calor...)

    ResponderEliminar
  7. Me veo en la casi obligación de dejar comentario en este post, por varias cosinas... jeje
    Servidora se ha pasado la semana a base de antibióticos precisamente por pillar anginas en esta ola de calor XDD
    Y... vamos, segura no, segurísima estoy que de haber conocido a mi pareja en persona, ni por alineación planetaria hubiera reparado en ella "con profundidad"...
    Respecto a si es más auténtico o no conocer a la persona antes por escrito que en persona... creo que depende.Personalmente creo que el mail te da tiempo a pensar las cosas con más calma por lo que en ese aspecto soy anti ya me parecen poco espontáneos, pero si hablamos del blog como "espejo del alma" #Cursimequedó. Soy totalmente pro Me aferro a la frase de Proust (=
    Recupérate pronto!
    PD: Deberíamos construirle un altar o algo similar a Blogger: Patrón de los amores lésbicos XD

    ResponderEliminar
  8. Recuperada ya de ese resfriado/faringitis/anginas? Espero que sí!!
    Qué gran invento éste de los mails. La ilusión que da el recibir esas cartas de esa persona especial. Como la mayoría tamnién estoy de acuerdo en que las cartas nos permiten conocer a las personas con mayor profundidad. En ellas lo importante son las palabras y lo que ellas reflejan y todo lo demás acaba siendo superfluo. De otro modo las personas tímidas tendríamos verdaderos problemas para abrirnos y darnos a conocer.

    Molts petons desintegrats espontaniament!! Soc masoca i m'agrada passar calor a la platja

    PD: odio les parauletes aquestes!! Mai em deixen posar el comentari des del mòbil

    ResponderEliminar
  9. Selden:
    Veo que cada vez somos más las resfriadas en pleno agosto..., mi resfriado persiste, el muy puñetero me ha cogido cariño y ahora ha mutado en mocos y tos cansina.

    Sobre lo de conocer a alguien primero en persona o por escrito, supongo que depende de cada uno. Hay gente que se expresa mejor por escrito, por timidez o lo que sea, y en cambio, hay personas que ganan con el trato.
    Reconozco que yo tuve mucha suerte, tengo amigas a las que el encuentro cara a cara con la persona con quien se escribían supuso un chasco.

    jajaja sí, Blogger se merece un monumento!! me encanta el lema!! XDD

    Gracias por comentar! :)
    Abrazos


    M:
    Pues aún no... :( y no soporto eso tener mocos y tos en verano.

    Lo mejor de los mails es la inmediatez, aunque lo de recibir cartas "analógicas" también tenía su gracia. Internet ha hecho que la gente vuelva a escribir y ha ampliado nuestras posibilidades de conocer gente nueva; ideales, sobretodo, para tímid@s ;)

    Molts petonets congestionats!! ;)
    (no hi ha lloc millor on passar calor que la platja :D )

    Pd: gaudeix del que queda de vancances, de la platja, la calor i l'estiu!! que s'acaba :'(
    a veure si tornem a quedar aviat!! :)
    pd2: estic replantejant-me treure el captcha, cada dia els fan més complicats!

    ResponderEliminar
  10. Espero que estés totalmente curada de ese resfriadillo. Tu post me ha traído un montón de recuerdos, no sólo parte de mi infancia en el pueblo, también de cómo conocí a la pareja con la que conviví unos años. Nos conocimos por internet, nos hicimos muy amigos durante cuatro años. Hablábamos un montón por msn, por chat y luego por teléfono, le contaba cosas que ni siquiera a mis amigos más íntimos era capaz de contar, pero curiosamente nunca decíamos nuestra edad ni nos enviábamos fotos. Supongo que así era más fácil, no se. Después de muchos años nos conocimos en persona, comenzamos una bonita historia y nos fuimos a vivir juntos. Tú me has recordado eso, la parte más bonita y también otra que no conocía, la que estoy viviendo ahora, dar de nuevo ese paso para conocer a otra persona y el miedo me puede. Eres un regalo, hiro :-) muchos besos!

    ResponderEliminar
  11. Galia B.
    Ese resfriadillo ya está en las últimas, no podrá conmigo! ;D

    Me ha gustado mucho tu comentario, y que mi post te haya despertado unos recuerdos tan bonitos. Me ha parecido una historia preciosa, y espero que esa nueva que ahora despunta te traiga toda la felicidad que te mereces. Y no tengas miedo! ya verás como todo saldrá bien!
    Tú y tus textos sí que sois un regalo! :D

    Petonets!

    ResponderEliminar
  12. En letra o en persona?

    En letra Hiro, en letra. Cómo si no hubiera sabido de tí?
     Es como tener a tu alcance un buen libro abierto de par en par, un libro lleno de sentimientos, alegrias, tristezas, sinceridad, que habla de música, literatura, de su vida, de la vida; que te gusta y que está escrito por una persona con la que surge un vínculo distinto a todo lo anterior pero con la que tienes más cosas en común que con muchos que te rodean. 
    En la vida física hay personas  a las que nos cuesta expresar con total sinceridad nuestro yo, nuestros pensamientos más íntimos; que, en ocasiones, se nos pone un nudo en la garganta y nos callamos (por educación recibida, por presión, por caracter, por ser mal interpretadas ...). Aquí "eso" no existe aunque tampoco sueltas todo pero es otro ritmo, es distinto y por eso te sigo y participo. 

    Muxus ;)                              B52s

    ResponderEliminar
  13. B52s
    Eso me pregunto yo también. ¿Cómo hubiera sabido de ti, de Idgie y de otras personas que he conocido gracias a los blogs? No sabes lo mucho que me ha cambiado escribir uno...!
    Internet vence las distancias espaciales, y la barrera de prejuicios que nos impide conocer como son realmente las personas cuando lo único que vemos es su físico.

    Gracias por tu comentario! no sabes cómo los echaba de menos! con tus reflexiones y puntos de vista siempre aportas algo que antes no estaba reflejado en el post.
    Quizá soy un poco cansina, pero nunca me cansaré de daros las gracias a tod@s por dedicar una parte de vuestro tiempo a leerme y a dejar vuestros comentarios.

    Un abrazo lleno de cariño!
    Petons :)

    ResponderEliminar
  14. Esta fue la primera entrada que leí cuando encontré de nuevo tu blog, en la madrugada del 22 al 23. Mira, dos palabras que he aprendido desde entonces: molts petons. Solo

    ResponderEliminar
  15. Solo:
    ¿Casualidad o no, que fuera justamente con este post?

    Petons ;)

    ResponderEliminar
  16. Sí, vaya casualidad el que fuera justamente ese post!! Quizás "a causa" de ese post me "solté", escribí y me respondieron ;). Ha sido bonito :). Gracias. Petons. Solo
    (por cierto, me he resfriado al llegar el calor y tengo fiebre alta, otra casualidad ;))

    ResponderEliminar